Tog utorka 5. aprila cijeli dan sam čekao da vidim hoće li neki od „glavnih“ medija u Republici Srpskoj objaviti bilo šta o obilježavanju 30 godina od početka opsade Sarajeva.
Džaba sam čekao, niko ni da zucne o tome.
Pisalo se o velikoj akciji policije u Banjaluci, smarali su nas Sajmom u Mostaru, tu su bile i izjave mađarskog ministra inostarnih poslova Petera Sijatra, spominjala se i VIP prostitucija u Srbiji.
O opsadi Sarajeva muk.
Znam uvijek je teško suočiti se sa svojim zločinima, ali je sasvim jasno da prošlost neće nestati ako ih ignorišeš. Naprotiv, jednoga dana će prokuljati u svojoj destruktivnoj silini i tada će biti kasno.
Pokušavaju vlasti u Republici Srpskoj da stradanje Sarajeva od 1992. do 1995. godine zabašure, sistematski i planski, ali slabo im to polazi za rukom.
Niko razuman i pristojan neće prihvatiti tezu, koju forsiraju neki istoričari u Republici Srpskoj i Srbiji, da Sarajevo nije bilo u okruženju, nego su Srbi oko Sarajeva bili u bošnjačkom prstenu, unutrašnjem sarajevskom i spoljašnjem od Srebrenice, preko Goražda, Igmana i Zenice, do Olova.
Onda je vlast u Republici Srpskoj pokušala da sve relativizuje brojevima. Republički centar za istraživanje rata, ratnih zločina i traženje nestalih iznio podatak da je „u 10 prijeratnih opština na području Sarajeva ubijena 6 264 srpska civila i pripadnika Vojske Republike Srpske, a 280 ih se još vode kao nestali“ i da od tog ukupnog broja 42% odpada na civilne žrtve.
Ono što nam ova „patriotska“ institucija nikad nije uradila, a trebala je, da srpske žrtve u Sarajevu razdvoji na vojnike i civile, pa onda te vojnike razdvojili na pripadnike Vojska Republike Srpske i Armije BiH, a potom civile na one koje je ubila vojska Srba i vojska Bošnjaka. To bi dovelo do veoma neugodnih saznanja i pitanja ondašnjim ali i sadašnjim političkim i vojnim liderima Republike Srpske.
Nakon toga vlasti Republike Srpske formiraju Nezavisnu međunarodnu komisiju za istraživanje stradanja Srba u Periodu od 1991- 1995 godine. Komisija je napisala izvještaj na 1250 strana i čija je relevantnost nikakva, baš kao i uticaj.
Kada im ni to nije upalilo, odlučili su se da je najbolje da rat u Sarajevu ignorišu, ali i to rade selektivno.
Komemoracije stradalima u Dobrovojačkoj ulici se dešavaju izvan grada i za potrebe srpskog javnog mnjenja, dok se odlazak Srba iz Sarajeva 1996. godine prikazuje kao pogrom i etničko čišćenje za koju su isključivo kriva bošnjačka vlast i međunardona zajednica.
Ne samo vlasti u Republici Srpskoj da ignorišu stradanje Sarajeva, nego i mediji. Prosto rečeno radi se udruženom političko- medijskom zločinu, prema zdravom razumu, ne samo stanovnika Sarajeva, već i Srba iz Republike Srpske.
Republika Srpska se pretvorila u društvo koje zarad dnevne politike pristaje da ignoriše, a samim tim i omalovažava, tuđe žrtve. Društvo koje živi u laži očekujući i od drugih da u te laži povjeruju. Ako se to ne desi proglašavaju ih neprijateljima, izdajnicima i stranim plaćenicima. Kada su svuda oko vas neprijatelji vi se povlačite i zatvarate i paranoja postaje vaše prirodno stanje u Republici Srpskoj. Kada živite u izolaciji i paranoji gubite kontakt sa realnošću, a kad izgubite kontak sa realnošću neminovno slijedi propadanje.
